Ο Δημόσιος Θηλασμός αποτελεί ένα είδος ταμπού στην Ελλάδα, καθώς πολλές θηλάζουσες μητέρες αναφέρουν φαινόμενα επικριτικά ή υποτιμητικά όταν επιχειρούν να θηλάσουν σε όχι ιδιωτικούς χώρους. Καταγγέλλουν ότι η Πολιτεία όχι μόνο δε νομοθετεί τον Δημόσιο Θηλασμό, αλλά ούτε καν διοργανώνει ενημερωτικές καμπάνιες για τα πολύτιμα οφέλη του θηλασμού γενικότερα.

Γράφει η Λένα Κομποθανάση, μαία-ψυχοπροφυλάκτρια, συνεργάτιδα του χειρουργού γυναικολόγου-μαιευτήρα Γιάννη Μουζάλα.

Είναι γεγονός ότι δεν υπάρχει σχετική νομοθεσία που να καλύπτει τη θηλάζουσα μητέρα σε δημόσιο χώρο, αλλά ούτε νόμος που να ρυθμίζει το πότε, ή τον τρόπο επιστροφής της στις επαγγελματικές της δραστηριότητες μετά τον τοκετό. Δεν υπάρχουν ειδικοί χώροι, ούτε υπάρχει πρόβλεψη που να υποχρεώνει τους εργοδότες να ορίζουν διαλείμματα στην εργασία της μητέρας που θηλάζει. Έτσι, οι περισσότερες θηλάζουσες μητέρες αναγκάζονται είτε να διακόψουν τον θηλασμό είτε την εργασία τους.

Σε χώρες όπως είναι η Μ. Βρετανία, η Αυστραλία, η Νορβηγία, η Γαλλία αλλά και οι Φιλιππίνες και η Ταϊβάν, ο νόμος προστατεύει τη θηλάζουσα μητέρα από διακρίσεις στον επαγγελματικό τομέα και προωθεί τον Δημόσιο Θηλασμό με συγκεκριμένους νόμους που ενθαρρύνουν τη μητέρα να θηλάσει και έξω από το σπίτι.

Πρακτικά, όταν η μητέρα ενθαρρύνεται και καλύπτεται από το νόμο να θηλάσει δημοσίως, παύει να απομονώνεται, ενώ, παράλληλα, η καθημερινότητά της γίνεται πιο εύκολη (μετακινείται πιο εύκολα χωρίς να κουβαλά μαζί της μπιμπερό, γάλα κ.λπ.). Επίσης, νιώθει ότι αναγνωρίζεται η προσπάθειά της να θηλάσει το παιδί της, ψυχολογικά τονώνεται και ηθικά ενθαρρύνεται ώστε να συνεχίσει τον θηλασμό για περισσότερο χρονικό διάστημα.

Ο θηλασμός είναι μία πράξη αγάπης που πρέπει να αναδεικνύεται και να υποστηρίζεται με κάθε τρόπο -και σε κάθε τόπο…